Rust voor het innerlijk meisje

Na een lange week school, BSO, speelafspraakjes en dingen die ‘moeten’ is het dan eindelijk weekend. ’s Ochtends uitslapen zit er echt niet in, want nu heb je eindelijk tijd om lekker lang in je onesie televisie te kijken op de bank. Je smeert snel een paar crackers aan de ontbijttafel en kruipt met je bord op schoot, weer onder je kleedje voor de t.v. Je gedachten dwalen af naar straks. Lekker je Playmobile-dorp op je kamer verder afbouwen.

Oplopende spanning

Ineens gaat de deur open en komt je moeder de woonkamer binnen. ‘Goedemorgen schat! Heb je lekker geslapen?’. Je krijgt een dikke smakkerd en een knuffel. Wanneer ze wegloopt om te ontbijten, zegt ze nog ‘Denk je aan de tijd lieverd? Je hebt straks scouting hè?’ Oh nee! Helemaal vergeten. Straks moet je weer naar scouting. Je voelt ineens iets bewegen in je buik. Je spieren spannen zich wat aan. ‘Ik wil vandaag niet naar scouting’ roep je. ‘Scouting is stom’. Eigenlijk is dat niet echt zo. De ene keer vind je het leuker dan de andere keer. Wat je wel stom vindt, is dat je echt NOOIT weet wat voor kleren je aan moet trekken. Die blouse en das moeten van de leiding. En een oude broek, dat moet dan weer van je moeder. Maar die spijkerbroeken zitten echt NIET lekker. En die oude legging met gaten, mag je eigenlijk van je moeder niet meer aan…

Emoties alom

Voor je het weet is die gezellige, relaxte zaterdagochtend veranderd in één grote mopperpartij. Jij moppert en je moeder zeurt. Jij wordt nog bozer en begint te schreeuwen. De tranen springen in je ogen. Je moeder blijft maar door wauwelen en gaat ook steeds harder praten. Die stomme ROT scouting ook!! Je stort huilend neer op je bed.

Erkenning

Even later hoor je je moeder zachtjes de trap oplopen. Ze komt naast je zitten en wrijft zachtjes over je rug. Ze zegt even niks… Je snikt nog zachtjes. Dan hoor je je moeder zeggen ‘Lastig hè?! Eigenlijk wil je gewoon lekker thuisblijven en niks hoeven. Lekker chillen en met de Playmobile spelen’. Bijna knik je ja. ‘Maar je vindt de scouting ook leuk met je vriendinnen. Alleen die kleren zitten niet zo lekker. Toch?’ Je zucht diep. Ja zo zit het inderdaad wel een beetje. Eigenlijk wil je leuke dingen doen op de scouting, maar ook even lekker niks. ‘Soms vind ik scouting niet leuk, maar als ik geweest ben, meestal wel. En die broeken zitten gewoon niet lekker.’ Uiteindelijk kies je samen met je moeder een lekkere broek uit. Wanneer je even later op de fiets stapt, check je nog snel bij je moeder of ze nog iets ziet van de tranen. Je wilt toch niet dat de anderen zien, dat je gehuild hebt…

Hét dilemma

Dit noem ik het typische zaterdagochtend-dilemma. Het innerlijk meisje heeft behoefte aan rust en bijtanken. Dat doet ze door lekker te luieren of rustig met Playmobile te spelen. Het jongetje vindt de scouting wel leuk en wil eigenlijk niets missen van wat de vriendinnen allemaal doen. Wanneer de spanning al wat is opgelopen bij het innerlijk meisje, voelt alles extra vervelend. Die kleding voelt dan ineens echt héél rot. Ze voelt zich verdrietig en boos door elkaar. Zo ingewikkeld!

Ieder zijn eigen innerlijke familie

Dan heb ik als moeder ook nog een innerlijke familie. Mijn meisje wil niemand teleurstellen. Zo sneu voor de leiding als mijn dochter niet komt. Mijn innerlijke man vindt dit ook echt niet kunnen. Je zit op scouting en dan ga je ook! Dan gaan we niet iedere week zeuren en piepen…
Gelukkig komt daar de laatste jaren ook steeds meer de wijsheid van de innerlijke vrouw bij. Hoe erg is het nu echt om een keertje over te slaan, wanneer je ziet dat je kind het nodig heeft om even bij te tanken? Gebeurt er dan iets ergs? Nee eigenlijk niet. Je helpt je kind alleen maar om keuzes te maken die ook goed zijn voor zichzelf, in plaats van alleen goed zijn voor de ander. Hoe fijn is het, als ze dit al jong kan leren? Mijn dochter kwam zelf in de loop van de volgende week met een plannetje toen ik haar vroeg, wat ze zaterdag met de scouting wilde. Ze zou de avond ervoor vast haar kleding klaarleggen, dan was dat vast geregeld.

Balans en leren

Eerder was ik regelmatig degene die beslissingen voor haar moest nemen. Bijvoorbeeld de keuze om een middag niet te spelen, wanneer ik zag dat haar emmertje al veel te vol zat. Uiteraard werd mij dat op het moment zelf niet in dank afgenomen. Aan het einde van de middag, als het emmertje weer geleegd was, bleek vaak dat het toch wel fijn was. Nu is mijn dochter weer wat ouder en neemt ze steeds meer zelf de regie over haar eigen leven. Mijn innerlijke vrouw checkt dit dan bijvoorbeeld wel nog even door te vragen; ‘Voelt het oké om vandaag te gaan spelen, terwijl je ook een drukke week hebt gehad?’ Blijkt dit dan achteraf toch niet zo handig geweest te zijn, dan levert dat weer een mooi gesprekje (leermomentje) op. Leren gaat tenslotte met vallen en opstaan, voor zowel het kind als voor de ouder. Niet dan?