Er zijn van die dagen… Dat je kind sloffend naar school gaat in de ochtend, na een driftbui thuis in de gang. Bij het ophalen haal je even diep adem en je zet jezelf schrap, hoe zal ze vandaag uit school komen? Je wurmt je door de kletsende oudermassa en zet een glimlach op om je kind te verwelkomen. Vanbinnen voel je de spanning oplopen, een weeïg gevoel in je maag. Je kind ziet je en rent op je af. De schooltas wordt op de grond gesmeten en ze steekt gelijk een tirade tegen je af. De precieze woorden ontgaan je, je voelt je hart hard kloppen, je wilt door de grond zakken en de tranen prikken achter je ogen. Zoveel geluid, zoveel heftigheid, de vlammen schieten uit haar mond. Je voelt de blikken van andere ouders prikken en je probeert je ervoor af te sluiten, maar mán wat is dat lastig. Je voelt je enorm opgelaten en snakt naar rust, naar niets, naar het moment dat je veilig thuis bent en niets meer hoeft… Dan realiseer je je dat het dinsdag is, dat je vanavond nog een online meeting hebt voor je werk en dat je woeste kind vanmiddag ook nog naar zwemles moet…
Een gespannen innerlijk meisje
Voor ouders van kinderen die, naast flink gevoelig ook gezegend zijn met een sterke wil, is dit een bekend scenario. In de termen van de Innerlijke Familie zien we dat het innerlijke meisje van je kind, haar zachte gevoelige kant, flink gespannen is. Sommige gevoelige kinderen uiten dit door in tranen uit te barsten of juist door zich terug te trekken, de schaduwkanten van het innerlijke meisje. Kinderen die zowel gevoelig als sterk wilskrachtig zijn uiten dit vooral via de schaduwkanten van het innerlijke jongetje. Hierdoor zie je vuur en drift, terwijl je kind eigenlijk vol spanning zit, overprikkeld van de dag.
Door het vuur te herkennen als spanning ontstaat er ruimte. Ruimte voor je kind om haar spanning eruit te gooien, haar volle emmertje te legen. En er ontstaat ook ruimte bij jezelf. Want als je herkent dat je kind vol spanning uit school komt, zie je dat ze eigenlijk behoefte heeft aan warmte. En liefde. Samen zitten jullie de driftbui zo goed en zo kwaad als het lukt uit en het lukt je zelfs om je voor nu even niets aan te trekken van de prikkende blikken. Je weet dat het nu toch geen zin heeft om ‘op te voeden’; alle woorden die je nu gebruikt werken alleen maar als olie op het vuur. Haar emmertje zit vol, er kan niets meer bij. Voor nu heeft je kind vooral behoefte aan opgevangen worden, aan weer veilig voelen, in verbinding met jou.
Meer ruimte voelen
Met tijd en met meer kennis van de eigenschappen van gevoelige kinderen met een sterke wil én inzicht in wat er nu eigenlijk gebeurt bij je kind vanbinnen in verschillende situaties, zul je merken dat er meer en meer ruimte ontstaat. Jullie leren om te gaan met de intense emoties van je kind, helpen elkaar in het herkennen van oplopende spanning en oefenen samen met het reguleren ervan. Je kind voelt zich gezien en gewaardeerd voor haar intensiteit, haar krachtige gevoeligheid en haar sterke wil. Ze stáát er.
Geschreven door Angelique van der Mast – Praktijk Julijn te Delft
